Projekt ten był dla warszawskiej młodzieży głębokim przeżyciem i niezapomnianym doświadczeniem, o czym mówiła łamiącym się głosem jedna z licealistek. Uczennica w swoim wystąpieniu dziękowała za możliwość poznania tragicznych losów dzieci – powstańców – więźniów, co sprawiło, że teraz chodząc po ulicach Warszawy, będzie odczuwała dumę z faktu bycia spadkobiercą swoich przodków. Uroczystość zakończyła się złożeniem zniczy na znak pamięci o ofiarach deportacji.
oprac. mgr Katarzyna Krzoska